پُھٹی سنگت دے دکھ تو کوئی شک نہیں دل کملے روندیاں راہنا ایں
الطاف اس بانہہ تے سئون دے عادی میرے صبر نو کوہندیاں راہنا ایں
مجبوریاں ٹھیک ہے مِلن نہ دیسن آکھیں شکل نوں لوہندیاں راہنا ایں
اک اودر پئون دا جُرم آساتھوں ساری زندگی ہوندیاں راہنا ایں

تقدیر دے رکھ تے سکھ دا پکھنو بیٹھا
فکر کولو تھک تھک کے۔

کر پردہ ساویاں پتراں دا
لیوے خوف توں ساہ ڈک ڈک کے,

ہر شاخ سنہری سپ بنڑ کے
لوں لوں ڈنگیا تک تک کے,

وت عابد خاک تے انج جھڑیا
جیویں پھل ڈھاندن پک پک کے.



ایہا رات انا دی قاتل گزری ریہا لرزہ تن بے تاب اچ
جیویں کوئ شہزادہ خوشیاں دا پھسے ظلم دی کہیں گرداب اچ
میری جان لباں تے آ گئ ھائ اوہندا سر ھا گود جناب اچ
لکھ شکر ،منور، اکھ کھل گئ نئ تاں جند مک گئ ھائ خواب اچ


اساں شوق دا تکنڑاں تساں غور نہ کرنا ھن سب غربت دیاں ماراں
میں ویکھاں ھا میتھے بخت ھوندا میتھوں رسیں ھا چار ڈیہواراں
تینوں نویاں سنگتاں اچ جاہ مل گئ تائیں کنڈ کیتی سرکاراں
تیری نیت دے رخ تبدیل ڈٹھے تائیں درد چا منیاں ھاراں.


خط پڑھدیاں نال میں رو پونداں ھوندے عجب سوال تہاڈے؟
میں تاں پچھدا راہندا وسدیاں توں آۓ گئے توں حال تہاڈے؟
بھلا ھو سگدائے میرے ذہن توں لہون میراسجنڑ خیال تہاڈے؟
بت چیت "حیات" دا جتھے ودا رھے دل ھوندائے نال تہاڈے.